احساسات در جاده چالوس / رعنا بیانی

احساسات در جاده چالوس

رعنا بیانی

همش فکر می‌کنم باید خیلی موقعیت عجیبی باشد! آخر این چه وضعیتی است؟ اصلاً یاد ندارم در این مدت با سرعتی بیشتر از حد مجاز در ماشینی بوده باشم. اما حالا با سرعت خیلی بالا توی یک جاده پیچ در پیچ در حال حرکتیم. حالم بد شده، احساس می‌کنم دست‌ها و پاهایم در هم گره خورده‌اند و ضربان قلبم هم تندتر شده است.

راننده سیگارش را تند تند و با پک‌های سطحی دود می‌کند و عرق روی پیشانیش را با پشت دست پاک می‌کند. هر از چند گاهی با فواصل منظم، کوتاه و بی هدف به بیرون از پنجره بغل نگاه می‌کند.

زیر لب چیزهایی می‌گوید که بعضی وقت‌ها اصلاً برایم مفهوم نیست….

یک باره انگار که تصویر شفافی را جلوی صورتش دیده بلند بلند شروع به حرف زدن با تصویر خیالی می‌کند.

 – لعنت به تو مرضیه ببین چه بلایی سرم آمد. ببین مجبور شدم به چه کاری دست بزنم.!

 – اصلاً مخم کار نمی‌کنه. وای خدا! لعنت به تو مرضیه…

– اگر اون سال تابستون که آقاجون مرد، این ارث و میراث لعنتی را…

– خدا از سر تقصیرات نگذره زن ببین به کجا رسیدم! ببین چه کار کردم!

به سمت جلو روی فرمان کشیده می‌شود، روکش آینه بالای آفتاب گیر را باز می‌کند، لحظاتی به دورن آینه خیره می‌شود.

– بس نبود برای دوا درمونت مغازمو فروختم؟

– این شیشه کشیدنت چی بود؟ از کجا تو زندگی ما اومد؟

– داداشتو با همین توهم‌هات به جون من انداختی..

 از جعبه دستمال کاغذی کنار داشبورد دستمالی برمی‌دارد، دستمال کاغذی را زیر چشمانش نگه می‌دارد، قطرات اشک به محض جاری شدن جذب دستمال کاغذی شوند. به خودش وانمود کند که عرق‌های صورتش را پاک می‌کرده است.

– اون برادرت عوضی‌ات که همه چیزاین زندگی نکبت از چشم من می‌بینه!! تشنجات و صرعت که از ۲۰ سالگی سراغت آمده بود تقصیره منه؟! تقصیره منه!

 – ببین زیر این فشار لعنتی بی پولی یک دفعه تصمیم گرفتم چه کار احمقانه‌ای کنم.

– لعنت به تو مرضیه..

انگار بلند بلند حرف می‌زد تا خودش را متقاعد کند.

– حالا چاره ایی ندارم باید تا آخرش برم. بچم پیام چه گناهی کرده آواره و سرگردون وسط ما داره آب میشه.

– خدا بزرگه همیشه که این ماجراها پایان بد نداره… خیلی وقت‌ها هم درست حسابی پیش می‌ره … کمی حواس جمعی می‌خواد و برنامه ریزی..

– یک معامله ساده است. یک درخواستی می‌دی، از ترسشون قبول می‌کنن بعدهم یک پولی در قبالش می‌گیری.

– خیلی سخت نیست که…..

–

از شنیدن حرف‌های مرد خسته شده‌ام. به دنیای گرم و تنگ و سیال خودم بازمی‌گردم. از سه ساعت قبل، تنها صداهای آشنای فریادهای پدرم را به یاد می‌آورم. مادرم از ترس از هوش رفته است. البته به نظر خیلی هم بد نیست. بهتراست که فعلاً نه چیزی میبیندو نه چیزی می‌شنود.

صداهای پدرم که با وحشتی آمیخته با ناله و درد فریاد می‌کشید در گوشم تکرار می‌شود: آشغال نبر… زنم را نبر. پیاده شون کن تو رو به هر چی می‌پرستی. هر چی بخوای بهت می‌دم …زنم حامله است.. آی دزد.. زنم حامله است… خدایا…

و اما من، خودم تا حالا هیچ وقت در ماشین با سرعتی به این بالایی، در جاده‌ای به این شکل نبوده‌ام و هیچ وقت مایعات گرم اطرافم حرکتی سریع و عجیب و تندی اینگونه نداشته‌اند.

کارگاه داستان ادبیات اقلیت / ۲۶ دی ۱۳۹۴