در باب رابطه و شادی

ادبیات اقلیت ـ “در باب رابطه و شادی” در مجموعۀ مدرسه خوشبختی نوشتۀ مرتضا کربلایی لو:

***

مدرسه‌ای در هند ساخته شده است که تمرکزش به جای نمره، بر شادی است. هدفش پرورش انسان‌هایی است که بتوانند در جهان، خوب زندگی کنند. سرمایه‌گذار این مدرسه از طولانی‌ترین پژوهش دانشگاه هاروارد، پژوهشی هشتادساله در مورد خوشبختی، بهره گرفته است. نتیجۀ این پژوهش این است که زندگی سالم و عمر طولانی به پول، غذا یا میزان کلسترول بسته نیست، بلکه به رابطۀ قوی و خوب بسته است. آن‌هایی که در پنجاه سالگی روابط استواری دارند، در هشتادسالگی شادترند. خطابۀ محققی که نتیجۀ این پژوهش را در برنامۀ تد ارایه داده، سیزده میلیون بار دیده شده است. اما چرا رابطه؟ رابطه مگر فرع بر خود انسان نیست؟ باید اول کسی وجود داشته باشد تا رابطه‌ای داشته باشد. اولویت و اهمیت مگر به این ترتیب نیست: رابطه دارنده و رابطه؟ شاید در ایام دانشجویی وقتی از استاد می‌شنویم در فلسفۀ ملاصدرا یا عرفان ابن عربی، اشیا جز روابط نیستند، برایمان غریب بنماید؛ وقتی در زبان به جای اسم‌ها، به حرف‌ها اهمیت داده می‌شود، چراکه حرف یعنی رابطه بین اسم‌ها. ماجرا چیست؟ شادی اگر قرار است به من تعلق بگیرد و من چیزی جز رابطه نباشم، پس شادی یعنی رابطه، یعنی روابط؟

مدرسه خوشبختی در اینستاگرام

(یادداشت‌های اینستاگرامی مرتضا کربلایی لو)

ادبیات اقلیت / ۲۰ شهریور ۱۳۹۷