طعم تلخ پوچی / معصومه فقیهی

طعم تلخ پوچی

معصومه فقیهی

زندگی را آن روزها زیاد جدی نمی‌گرفتم، البته که به گمانم همیشه باید همانطور می‌ماند. دریچه‌ی نگاهم کادری بود از لابه لای انگشتان پدرم. پدری سخت گیر و جدی که وقتی از زندگی کم می‌آورد با کتک زدنِ من و مادر و برادرها و خواهرم جبرانش می‌کرد.

وقتی افتادم به سراشیبی بزرگ شدن خیلی چیزها برایم غیر قابل تحمل بود. خسته بودم از چهار چوبی که برایم تعریف شده بود.

چهار چوب تعریف شده وقتی ترک برداشت که سخاوت پدرم بدل شد به یک گوشی موبایل. آخری بودم و همیشه‌ی خدا هم وسیله‌ی ابراز احساساتِ پدر کتک و بد دهانی نبود.

نمی‌دانم می‌توانم بگویم کاش دنیای مجازی پا به زندگیم نمی‌گذاشت یا نه؟! با این حال من هنوزم دنیایی را که بوی محبتِ هر چند ساختگی می‌داد را دوست می‌دارم.

مهرداد پسر خوبی بود. قلب مهربان و زبانِ با محبتی داشت. هنوز خوب نمی‌شناختمش ولی گویا سال‌ها است که می‌شناسمش. مهرداد کمکم کرد که دریچه‌ی نگاهم را از لای انگشتان پدرم پرواز دهم.

در اولین فرصتی که پیدا کردم از خانه بیرون زدم و خودم را روی صندلی اتومبیلش یافتم. شهر همان شهر بود و خیابان‌هایش همان، ولی نمی‌دانم چرا آن روز از صبحش همه چیز تغییر کرده بود.

آنقدر خوش بودم که گذر زمان را نفهمیدم که به ناگاه متوجه شدم شهر در تاریکی فرو رفته. دستپاچه بودم و نمی‌دانم چطور خودم را رساندم به پشت دیوارِ خانه‌مان. سر و صدای پدر بلند بود و از لابه لای داد و هوارهایش می‌شد نگاه شرمسار و تکیده‌ی مادر را دید. صدایی که از ترس برمی آمد و از گلو خارج نشده همان جا خفه می‌شد. این صدا را خوب می‌شناختم. در فکر و خیال همین‌ها بودم و افکارم مانند گربه‌ای بود که توی سه کنج اتاقی گیر کرده و به همه جا چنگ رهایی می زند.

انگار پدرم را جن گرفته باشد مدام صداهای وحشتناکی از خود در می‌آورد. لابد تن مادر و خواهرم دستان پدر را آزرده بودند. ولی هر چه بود نمی‌توانستم پا درون خانه بگذارم. عرق سردی بر جانم نشسته بود و گلویم خشک شده بود.

گوشی را برداشتم، شماره را گرفتم، مهرداد جواب نمی‌داد…

کارگاه داستان ادبیات اقلیت / ۱۲ دی ۱۳۹۴