شعری از احسان نعمت اللهی: چندی آینه‌ها را خسوف گرفته بود، / دستان برفی‌ات جلایشان داد / و من که تاب نیاوردم شفیره ماندن را / به آغوشت کوچیدم، / سیلاب‌های پنهانی / رگبارهای درونی / خوشه خیز - تَر کرده / مدارِ تجلّی و اعتدالِ زخم‌هایم را... ...