امّا کلامی بر زبان نیاورد و همان‌طور پشت میز کارش نشست. صورت خلاصۀ فاکتورها را در جدول‌های اکسل ثبت کرد. به لیست بدهی آب و تاریخ‌ها خیره شد. ...

قالات مرتضا کربلایی‌لو شب است و استانبول هنوز فقط اسم‌ ایستگاه‌های متروست که به گوش مصطفا می‌رسد. کوی‌ها و تپه‌های تکراری. رنگ صندلی‌ها لاجوردی است اما مصطفا رنگشان را صورتی درمی‌یابد. انگار هردو رنگ بدن باشند، صورتی رنگ انسان‌های امروز و لاجوردی رنگ انسان‌های آینده. دیروقت است و در واگن، فقط چند دختر دانشجوی ترک با موهای رها و سر در موبایل نشسته‌اند. با هر ایستگاهی که مترو فرودگاه به مرکز شهر، رد می‌کند مص ...

صدای تیک تیک ثانیه‌های باقی‌مانده تا لحظۀ سال تحویل از رادیوی سرما خوردۀ پیرزن بلند شد. ماهی قرمزِ وسط سفره، وحشت‌زده خودش را به این طرف... ...

وقتی از رختکن برگشتم، دیدم یک مرد سرمه‌ای‌پوش در گوشۀ راستِ محوطۀ استخر پشت به من ایستاده و با دو سه نفر از قرمزپوش‌های استخر حرف می‌زند. از دور شبیه افسرهای پلیس بود. فکر کردم چه اتفاقی می‌تواند در یک باشگاه ورزشی افتاده باشد. ...

آنی گفت: «گوش کن، صدایی نمی‌شنوی؟» گفتم: «مهم نیست لابد مال یکی از همسایه‌هاست.» دوباره گفت: «اما صدا از پاگرد می‌آد.» ...

حوالی یازده شب، اینس، همسایۀ چهل و خرده‌ای سالۀ مکزیکی تبارم بهم تلفن می‌کند. می‌گوید برای هواخوری به حیاط پشتی رفته، اما حالا نمی‌تواند پله‌ها را تا خانه‌اش... ...

داستان کوتاه نفرین سیاه / محمد اسعدی: با یک خیز بلند از پشت می‌گیرمش. برمی‌گردد. معطل نمی‌کنم. دندان‌هام را توی گردنش فرو می‌برم. جیغ‌وداد بی‌فایده است... ...

این دو داستان پس از مرگ نویسنده و به همراه یادداشت ضمیمۀ آن که برای سایت ایمیل شده است، منتشر می‌شود. کاوه سلطانی نوشت... ...

زن تلفن همراهش را انداخت توی جیب پالتوی بلندش. گفت: «شماره‌ام رو می‌بینه، جواب نمی‌ده.» و دوباره دستش را گذاشت روی زنگ در... ...

علی میانه‌اندام و کمی بلندقد است. 27 سال دارد. چشم‌های درشت و موهای خرمایی و ته‌ریش دارد. مذهب را کنار گذاشته است. پیراهن آبی، کاپشن مشکی و شلوار نخودی‌رنگ پوشیده است. ...