فرشته مولوی در این رمان با تم آشنای پسرکشی که در ادبیات فارسی سابقه‌ی درازی دارد کلنجار رفته، ولی به سرانجامِ معمولِ این مضمون تن نداده است. ...

شاعر مرا در فضایی هولناک با یک تنهایی عظیم، آویزان از نخ‌های خیمه شب بازی نگه می‌دارد و در لحظه‌ای که خواننده منتظر است عرق حاصل از شعر خشک شود، دو سطر پایانی شعر ضربۀ نهایی را در شکلی پنهان و ناتمام وارد می‌کند و شعر را در ابهام به خواننده واگذار می‌کند و خواننده زمان زیادی را با همین عرقِ حاصل از شعر می‌گذراند. ...

سیاهان منفعلانی‌اند که ابرقهرمانِ سفید به کمک‌شان شتافته و البته توان چندانی برای یاری رساندن به آن‌ها ندارد: اتیکوس مردِ اخلاق است و نه مردِ عمل. به سیاهان احترام می‌گذارد اما مبارزه برای احقاق حقوق‌شان؟ نه. ...

محبوبه حاجی مرتضایی: از باغ‌ها به بعد، داستانی در حال و هوای یک دختر نوجوان میبدی است که شاهد زوال باغ‌ها و خانه‌های اربابی کویری است. داستان خوش ساخت و پرکششی که در یک ظهر خوانده می‌شود. ...

مدتی پس از انتشار گزارش نشست آیا باید داستان ایرانی خواند؟ بخش‌هایی از آن، در برخی مجامع و رسانه‌های ادبیاتی مورد توجه قرار گرفت که در آن احمد غلامی به وضعیت جوایز ادبی ایران و از جمله، جایزۀ منتقدان و نویسندگان مطبوعات که خود، مؤسس و داور همۀ دوره‌های آن بوده است، اشاره می‌کند. ...

دلالت‌های ضمنی در شعر آواز شامل تشبیه و صنایع بدیعی در بخش استفاده از هواپیما و ترسیم تنهایی در خانه است. حالت و صدای شاعر حکایت از یک لحن انعکاسی دارد و نهایتاً یک تغییر در احساس در بخش آخر شعر اتفاق میافتد. ...

مرگ برای شعر او مضمون شده است و صحنه‌ها و کلماتی که در همه جا هست، تصویر مرگی است آمده یا در راه. از سنگ می‌نویسد، از جنازه، از سوختن و بسوی غروب رفتن و در انتظار مرگ نشستن... ...

علیرضا نوری ضمن حفظ تشخص و فردیتش، نگاهی جهان‌وطنی دارد. او شاعری است که «جای زخم‌هایش را رو به دوربین جهانی» می‌گیرد و می‌گوید: «و جای زخم‌هایت را رو به عاشورا / رو به قبله / و جای زخم‌هایت را به گاوی که زمین روی شاخش» ...

«من و اتاق‌های زیر شیروانی» روایتی توصیفی از زندگی روزمره‌ی شخصیت اصلی و دربردارندۀ شخصیت‌شناسی راوی در مورد افرادی از ملیت‌های مختلف است که در محیط کار و زندگی او در کشور فرانسه حضور دارند. ...

همه‌ی اهل قلم دارند درباره‌اش می‌نویسند. صفحات‌شان را از عکس عزیزش پر کرده‌اند و می‌گویند به گردن همه حق داشت. این بود و آن بود. از اخلاق بی‌مثالش می‌گویند که مورد احترام همه بود. پس کجا بودند این اهل قلم محترم؟ ...