شعری از شهباز پویا: بعد نشسته‌ام می‌نویسم / لب‌های یک کولبر نوجوان مثل گیاهی مفراح / با یک اسمِ زیبا زیرِ یخ‌ها / می‌نویسم / در این دنیا زبان آن‌قدر بی‌حساب شده / که مرگ را به جای رنگ رویِ لب‌ها می‌مالد / و اسمِ معشوقه‌های کولبران را زیر سنگ پنهان می‌کند / آخر انسان با اسمِ سنگ چه نسبتی دارد؟ ...

می‌توانست گلولۀ رهاشده را با دهان بگیرد / و با او یک فرصت بسازد / بیا وُ معشوقۀ من شو ای نازنین گلوله / مردنِ دهانِ او چه طعمی دارد... ...

شهباز پویا: اگر از کسی بخواهم رویِ سنگ قبری / روی سنگِ قبرِ من بنشیند / و آرام وآرام نام مرا بجود و یا حتی ببلعد / چگونه می‌توانم با دستِ پشیمانم برگردم به پیشانیم بزنم / وبگویم: / نه نه تو اشتباه بلعیده‌ای / اما نام من چیزِ دیگری بود... ...

اگر چشمانِ تو یک سیارهٔ دیگر است / به من بگو چگونه می‌توانم پابرهنه به سیارهٔ دیگر سفر کنم / چگونه می‌توانم در مکانِ مشخصی از چشمانت خانه‌ام را بسازم... ...