سه شعر از خدیجه معصومی

کارگاه شعر / خدیجه معصومی

احساس

رسیده‌ام به انتهای راه

به تمامیِ آرزوهایم

و گذر کرده‌ام حیاتم را

همراه با خودم

در ناباوریِ چشم‌هایم.

دیدم که پر از بهت کودکی‌ام

دیدم که عاشقی تنهایم

و سپس رسیده‌ام به تو

به اندوهت

و تنهاییِ تو هم

اضافه شده است به دست‌هایم.

***

در آشیانه ای پر از احساس

با کودکانی پر از پرواز

هیچ نمی خواهم از زمان

هیچ

فقط از یادم نرود که انسانم

و هر چه دست رو به سوی من است

با محبت بفشارم.

شاید که پایان پذیرد

تنهایی پروردگارم.

*****

بی تو

پدیده‌ای در صفایی

ای آموخته‌ی مهر

صدایت

سکونم را می‌شکند

و

پیوندم می‌دهد

به لحظه‌های بودن.

بی تو چگونه باشم.

چگونه؟

زمستان۹۴

*****

 ح مثل حرف

من در این حضور پایانی

در حسرت همدلانه‌ای از یاری

عاشق عشق‌هایی حزین و رؤیایی

حاجت به حریم ملکوتت بردم.

هرچند هوای حواس تنهایی

حاوی معجزه حرمان است

و حلاوت ایمانم نیز

سخت تلخ شده است.

چقدر حیرانم

که هنوز هستم

و

او نیست.

کارگاه شعر ادبیات اقلیت / ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۵