مجید روانجو: دیروز عصر / یا امروز صبح / عیسای ناصری را دیده‌اند / در خیابان‌های تهران / که با لباس گناهکاران گمنام / گاه سراغ تاج خار را / از من می‌گرفته / و گاه سراغ صلیب فراری را / از تو. ادامه متن

کجای قائله‌ای مرد! / نشسته‌ای در اتاق / سوزن می‌زنی به عروسک‌هات! / خط پیشانیِ که را گرفته‌ای به اینجا رسیده‌ای؟ / من مرگ پریچهرها را دیده‌ام... ادامه متن

دو شعر از سریا داودی حموله: از آسمان شما گریخته‌ام / برای دیوارهایی / که از در و پنجره افتادند / بگذار به دیوانگی حروف قناعت کنم / بمیرم میان شبانه‌های کبود / مبادا / تاریک بمیرند / صداها به... ادامه متن

دلم می‌خواست به صدایت بگویم خانه که صدایت سقف داشت / که صدایت می‌توانست مکث کند در گوشم / مکث کند در گوشتم / دلم می‌خواست به صدایت بگویم خانه، صدایت در داشت، آدم را پشت در نگه می‌داشت. ادامه متن

لنگر گرفتم، مثلِ دخترکی کهنه / بوی ماهی می‌دهم؟ / بگو به آن مردی که آن‌طرفِ آب ست / و پاروهایم را دزدیده است: / تو آن ماهی‌گیر را به ساحلِ من فرستادی، چشمۀ من اشک نداشت... ادامه متن

از تو مرا بمیرانیده بودی در افعال تیز / گیسویت خم می‌شد از کنار هر متنی / در پیچیدن به خاک از دهان افتاده در وهم هر ساعت / این مرده اما زنده‌تر از کوزه بود با حلقۀ دسته که نمیرانیده بود دستی... ادامه متن

چند شعر از صنم احمدزاده: تو می‌روی لیلات را چه کنم؟ / تو می‌روی در ساعات کاری‌ام / چشم به کدام شانه / با صبری عریض / پشت به کدام صفحه با مویی بلند / اضافه کار کنم؟ ادامه متن

دوستت دارم / به اندازۀ زبان مهاجری / که بومیان از درکش عاجزند. / شب‌ها زیر نور ماه / دهانت پر از فاجعۀ شعر می‌شود / و ارکیدهایی کبود از دو سوی چشم‌هایت می‌رویند... ادامه متن