چهار شعر از محبوبه ابراهیمی: آن سال‌ها دودی از شهر ما بلند نشد / و بلندگوها مرثیه خواندند / آه‌های زیادی به آسمان رفت و دم بر نیامد / سال هزار و سیصد و کلمه / کلمات در خودکشی دست جمعی از کوه... ادامه متن

رکسانا شکوهمند: در من زنی هست / که چهار فرزندش را کشته‌اند / و دختری کم خون، / به جنون رسیده، / هر شب / به وقت ماه، / هر روز صبح، / دست کودکی را می‌گیرم و / از خانه بیرون می‌روم / و شب، / با... ادامه متن

کوتاه بیا / سخت نگیر / امان بده / گاهی! سرازیر شانه‌ات شوم / تو عمامه‌پیچ بوسه‌هایم شو / من آرام‌تر از دستار حسنک / این‌بار مرتب / بپاشم بر تاریخ مردانه‌ای که تو را به دار می‌برد / تو نفس‌ها... ادامه متن

شعری از سریا داودی حموله: زرد / بازماندۀ گنجشک‌هاست / روی هر نامی بنشیند / زیبایی‌اش / به فصل دیگری کوچ می‌کند / سرخ / آغشته به آدمی است / سایۀ خود را به هر که بخواهد / پیوند می‌زند... ادامه متن

شعری از زینب اطهری: در این سفیدها چه زمستانی؟! / در این سرفه‌های صاعقه در خون / من زود رسیده‌ام   خیلی زود / بر موهای موازی بادم    برف می نشیند و     انگشت‌هام، می‌خشکند / صدا، تنهاست... ادامه متن

شعرهایی از مرضیه برمال: این‌طور که تابستان چشم‌های تو / عطر انبه را منتشر می‌کنند / این‌طور که دلتنگ حیاطی هستم که نیست / این‌طور که مادرم نیست / و این‌طور که سرکه‌ها باد می‌کنند در بطری‌ها.... ادامه متن

شعری از فاطمه احمدزادگان: از عشق بگویم / که هر شب با دود سیگار قرار می‌گذارم / مرا به رختخواب ببرد / که تمام پنجره‌ها را اتوکشیده بگذارم زیر تخت... ادامه متن

سه شعر از سپیده نیک‌رو: نیمی از پرنده در آفتاب مانده و نیمی دیگر / در سایه جان داده / مرگ تو حقیقت را دو نیم می‌کند / و پرده از آفتاب برمی‌دارد / ای تجسد صلح / که اعماق عادت را شکافته‌ای / و... ادامه متن

سه شعر از لیلا درخش: ورق خوردْ صبح / در لخته‌های خون / و بستری / که جفت زنان کرد را / با سرفه بریده بود / در حمله‌های دشتی که سر نداشت / با اعتمادی... ادامه متن