ادبیات اقلیت ـ مدتی پس از انتشار گزارش نشست آیا باید داستان ایرانی خواند؟ بخشهایی از آن، در برخی مجامع و رسانههای ادبیاتی مورد توجه قرار گرفت که در آن احمد غلامی به وضعیت جوایز ادبی ایران و از جمله، جایزۀ منتقدان و نویسندگان مطبوعات که خود، مؤسس و داور همۀ دورههای آن بوده است، اشاره میکند.
لازم است توضیح دهیم که گزارشگر در بخشهایی از این گزارش، به تلخیص و نقل به مضمون سخنان احمد غلامی و نه نقل دقیق عبارات او پرداخته است که در برخی واکنشها، به عنوان نقل قول مستقیم از سخنان احمد غلامی بازنشر و منتشر شده است.
با توجه به این مسئله، بر آن شدیم تا ضمن اینکه برای حفظ امانت در برداشتِ گزارشگر و متن گزارشِ منتشر و نقلشده، تغییری در آن ایجاد نکنیم، این توضیح را بر این گزارش بیفزاییم تا اگر میان سخنان احمد غلامی با آنچه در گزارش آمده است، مغایرتی وجود داشته باشد، باز هم برای حفظ امانتداری و اخلاق حرفهای رسانهای این مغایرت روشن باشد.
«ادبیات اقلیت» برای پرهیز از هرگونه سوء برداشت از جملات منتشرشده، عین عبارات احمد غلامی در این بخش از نشست را با استناد به فایل صوتی این نشست، منتشر میکند که از این قرار است:
احمد غلامی: «یکی از ضعفهای ادبیات داستانی ما همین جوایزند. یعنی این جوایزی که خود بنده هم یکی از مسئولانش بودم. به کتابی جایزه میدادیم، بعد خواننده میرفت این کتاب را میخواند، میدید مزخرف است، بعد دیگر اعتمادش را از دست میداد. فردا باز برنده میکردیم … میگفت باز این کتاب مزخرف را برنده کردند. حالا این کتاب مزخرف چه جوری برنده شده، همه شما میدانید و دیگر لازم نیست من توضیح بدهم. میخواهیم بگوییم همه چیز خوب است، نه، اینطور نیست. جوایز ما نه تنها کمکی به ادبیات داستانی در حال حاضر نمیکنند، بلکه در حال حاضر به ادبیات داستانی ما آسیب میزنند، برای اینکه ناگزیرند از بین بدترینها، یکی را که کمتر بد است انتخاب کنند…»
در بخش پرسش و پاسخ این نشست نیز حسین سناپور در این باره میگوید: «[آقای غلامی] در جایزۀ منتقدان مطبوعات همه کاره بودهاند و در نتیجه هر اشکالی باشد، به خودشان برمیگردد. بیشترین سهمش را خودشان دارند در آن جایزه، اگر خوب بوده یا بد بوده. نمیتوانند خیلی گردن دیگران بیندازند. […غلامی: ] من تأیید میکنم حرف شما را.»
ادبیات اقلیت / ۳۰ بهمن ۱۳۹۴
یک دیدگاه
بازخورد: انجمن رمان ۵۱ | از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود…