روایت اصلی در رمان «واحهٔ غروب» بر خودگویی‌های محمود و کاترین استوار است. علاوه بر این‌که صحنهٔ آزمون‌های هر دو شخصیت از دید شخصیت مقابل روایت می‌شود که به نوعی از خاصیت آیینه‌گی برخوردار اس... ادامه متن
راش سوخته‌ها رمان نخست بهروز انوار، رمانی در حدود 150 صفحه است با روایت اول شخص کنش‌گر. راوی شخصیتی است رو به خاموشی و ویران شدن. او با دوستانی که به نوعی از لحاظ حال و هوا و روحیات شبیه هم... ادامه متن
ادبیات اقلیت ـ بهروز انوار: «آب که کم می‌شود، درخت‌ها می‌ترسند. چاه‌ها عمیق‌تر می‌شود تا چکه‌ای آب برسد به ریشه‌های خشکیده‌شان. گاه آب هم می‌رسد، اما دیگر درخت زنده نمی‌شود.» نیلوفر نگران هم... ادامه متن
شماره‌ی ناشناس نمودارِ حرکتِ آرشِ آذرپناه از تجربه‌ورزی‌های به‌نسبت بدیع در سبک‌های جاافتاده‌ی داستانِ کوتاه به سوی یافتنِ شیوه‌ای خودویژه در داستان‌نویسی را نمایان می‌سازد. ادامه متن
روایت‌های متفاوتی از کیستی علی میردریکوندی و ماجرای انتشار کتابش در روزنامه‌های آن زمان وجود دارد. اثری از یک روستایی گمنام ایرانی که آن را به زبان انگلیسی نوشته و ابتدا در انگلستان چاپ می‌ش... ادامه متن
نفیسه مرادی «جزیره»، روایت پسر جوانی به نام ناجی است که جز فضای محدود جزیرۀ زادگاه و محل سکونت خود، جایی و کسی را نمی‌شناسد. شکل و شیوۀ زندگی مردمان جزیره، با ورود نیروهای اکتشاف نفت و آوردن... ادامه متن
به نظر نمی‌رسد که این سگ می‌خواهد رکسانا را بخورد به نیت فراموش شدن نوشته شده باشد. داستان‌هایی که باید فراموش کنیم، داستان‌های مصرفی هستند. حتی اگر بپذیریم که این رمان هم می‌خواسته فراموش ش... ادامه متن
تجربۀ زیستۀ نویسندۀ ایرانی در مواجهه با مسئلۀ نفت چگونه تجربه‌ای بود و این تجربه به چگونه داستانی انجامید؟ چنان‌که محمد ایوبی (از نسل اول نویسندگان جنوب) می‌گوید: «بیشتر قصه‌نویسان از طبقۀ پ... ادامه متن
فرمان یازدهم اثری است بسیار جسورانه برای نگاه به گذشته؛ «گذشته‌ای که بر پشت آن سواریم و جلو می‌رویم»(ص 163) گذشته‌ای که شاید اگر حقیقت آن به‌درستی فاش شود، مسائل امروز نیز حتی اگر حل نشوند،... ادامه متن
رسم این زن سکوت است نوشتۀ مهدی مرعشی را مرد میان‌سالی روایت می‌کند که به امید قراری است که با زنی در تهران گذاتشه و به قصد یافتن او، حالا در مونترال کاناداست. او با چمدانی در دست و کوله‌ای ب... ادامه متن
آخرین دیدگاه ها