ادبیات باید بتواند سر ما را گرم کند
ادبیات اقلیت ـ خواندن رمان و ادبیات داستانی سرگرمی و تفنن است یا کنشی متفکرانه و اندیشه‌محور؟ آیا میان این دو مرز روشنی وجود دارد؟ وقتی می‌خواهیم کتابی (رمانی ـ داستانی) بخوانیم، در جست‌وجوی چه هستیم؟ آن‌که سرگرم‌ترمان می‌کند یا آن‌که پرسش‌های بیشتری در ما برمی‌انگیزد و بیشتر به فکرمان وامی‌دارد؟ به هر حال رمان خوب کدام یک از این دو است؟
یارعلی پورمقدم، در یادداشت کوتاهی به این سؤال ما پاسخ گفت که از این قرار است:
ادبیات داستانی مثل دیگر شاخه های هنر آمده است تا با چشم اندازی آرمانی، جهان را برای ساکنانی قابل سکونت کند که توسط سرمایه به یک اردوگاهِ بیکاریِ اجباری تبدیل شده است. پس برای توفیق، ابتدا باید بتواند سرِ ما را گرم کند و گرنه به این بنیه دست نخواهد یافت که به آ خرین خاکریزی مبدل شود که می تواند تا در برابر ِ انحرافات بشری مقاومت کند.
یارعلی پورمقدم داستان نویس و نمایشنامه نویس در اردیبهشت ۱۳۳۰ در مسجد سلیمان به دنیا آمد. از جمله آثار او می توان به «حوالی کافه شوکا» (۱۳۷۸)، «یادداشت های یک اسب» (۱۳۸۰) و «تیغ و زنگار» (۱۳۸۶) اشاره کرد.
تمامی حقوق برای پایگاه اینترنتی «ادبیات اقلیت» محفوظ است.
عباس عابد ساوجی
چیزی به ذهنم نمی رسد که بنویسم! من از آن آدمهایی هستم که ذوقشان به چشمشان است.
باید ببینند تا زبان شان به گفتن و دست شان به نوشتن باز شود. خب اگر نا بینا بودم، لابد باید کر هم می بودم! وقتی چیزی را نمی بینی تا در باره اش بنویسی و حرف بزنی خوب باید لال هم باشی . وقتی چیزی را نمی شنوی و نمی بینی، در باره چه چیزی باید حرف بزنی…؟
وقتی می خواهیم مقاصد سیاسی خود را با زبان ادبیات بیان کنیم، لطف و صمیمیت ، ظرافت، شیوایی ادبی خود را از دست می دهد تبدیل به زنی می شود که همه خواص خوب خود را از دست می دهد به این بهانه که ادای مرد ها را در بیاورد! شاید قدرت بدنی مردی را به دست بیاورد اما دهها حسن زنانه را از دست می دهد.