دوستت دارم / به اندازۀ زبان مهاجری / که بومیان از درکش عاجزند. / شب‌ها زیر نور ماه / دهانت پر از فاجعۀ شعر می‌شود / و ارکیدهایی کبود از دو سوی چشم‌هایت می‌رویند... ...