ادبیات اقلیت ـ نفیسه مرادی: داستانِ کوتاهِ آقاجولو، از نخستین آثار منتشر شده‌ی ناصر تقوایی، روایت زندگی مردی ایتالیایی به نام مهندس جولیو در بندر لنگه است. در این داستان از همان آغازِ روایت، تقابل میان مردم بندر و آقا جولو نشان داده می‌شود. مردم شیشه‌های خانه‌ی جولو را با سنگ شکسته‌اند. دلیل ورود آقاجولو که در آغازِ داستان، مهندس جولیو نامیده می‌شود به بندر لنگه به طور مشخص بیان نمی‌شود اما از عملکردِ او چن ...

محمد مختاری در جستاری با نامِ «دفع و نفی روشنفکران» که دو سال پیش از قتلش در کتاب تمرین مدارا منتشر شده است به مسئلۀ «تحقیر و تقبیح روشنفکران در جامعه» می‌پردازد. ...

مجتبی گلستانی در کتابِ در جنگل بلوط که یک نامۀ بلندِ عاشقانه است و جست‌وجویی بی‌پایان است در راهی ناتمام برای دوباره آشنا شدن با جهان در دورانِ بی‌خانگیِ انسانِ مدرن و بیگانگی او با جهان؛ برای آن‌چه که با استخدامِ اصطلاحی از هایدگر «در جهان بودن» می‌خواندش از شعرها مدد می‌جوید... ...

مجتبی گلستانی را بسیاری با کتاب «واسازیِ متونِ جلال آل‌احمد» شناختند. کتابی که در زمستان 1394 منتشر شد و نویدِ حضور منتقدی جدی و پژوهشگری پرسشگر را می‌داد. آن‌چه آن سال‌ها پیش از هر چیز، مخاطبِ جدی ادبیات را درگیرِ این کتاب کرد، نامش بود... ...

هوشنگ گلشیری می‌گوید: «من قبلاً کاری از نویسنده‌ای جوان خواندم و خوشم آمد از کارش. خیلی تلاش کردم و پیدایش کردم. آمد و با هم نشستیم و حرف زدیم... ...

رنگ پوستِ همه‌شان فیلی بود؛ همه به جز اِلمر. فیلی که پوست تنش زرد و نارنجی و قرمز و صورتی و بنفش و آبی و سبز و سیاه و سفید بود. یک شب المر از این فکر که چرا با دیگران فرق دارد و برای همین دیگران مسخره‌اش می‌کنند خوابش نبرد... ...

در 23 سالگی دیپلم گرفت و در 47 سالگی به بازنشستگی تن داد تا اخراج نشود. دانش‌آموز خوبی بود ولی چه سود؟ دوازده‌ساله که بود پدرش درگذشت... ...

در سالِ هزاروسیصد هجری شمسی، سالی که یکی از اولین زنانِ سخن‌گو، بی‌بی‌خانم استرآبادی، از دنیا رفت، سیمین دانشور یکی از بزرگ‌ترین سخن‌گویانِ قرنی که در آستانه‌ی پایانش هستیم، به‌دنیا آمد... ...

اگر مایل هستید بدانید اقتباسِ بد چگونه می‌تواند مهم‌ترین نقطه‌ی قوتِ یک روایت را به مهم‌ترین نقطه‌ضعف آن تبدیل کند ابتدا داستانِ زخم شیر نوشته‌ی صمد طاهری را بخوانید و سپس فیلم یدو ساخته‌ی مهدی جعفری را ببینید... ...

مرگ در شعرهای عباس صفاری از زنده‌ترین عناصر است. او در شعرهایش ناظرِ بی‌حسرتی بود که بی‌آنکه تن به احساسات بدهد، نزدیکی و ناگزیری مرگ را به‌شوخی می‌گرفت... ...