زهره عارفی / به راه بادیه رفتن…

ادبیات اقلیت ـ شاعران، نویسندگان و اهل قلم، نگاه‌های متفاوتی دربارۀ انتخابات اسفند ۱۳۹۴ ایران، دارند. در پرونده «آن که گفت آری و آن که گفت نه» اظهار نظرها و یادداشت‌های کوتاه و بلند برخی از آنان را گرد هم آورده‌ایم و بازنشر یا نشر داده‌ایم. تا از نگاه کسانی که حرفۀ آنان سیاست نیست و به معنای خاص کلمه «اهل سیاست» نیستند، این موضوع را بازخوانی کنیم. تلاش «ادبیات اقلیت» این بوده است، که سلایق و نظرهای متفاوت را دربارۀ این موضوع، گرد هم آورد.

زهره عارفی، نویسنده و منتقد:

صدا‌هایتان را می‌شنوم. صدای آری‌های بلند و نه‌های کوتاه‌تان را. می‌شنوم که خسته‌اید از سی و چند سال «در مقطع حساس بودن»؛ اما حتی اگر «در مقطع حساس کنونی» نباشیم، نمی‌توان از پای نشست و ناامید از دور بودن مقصد راه را نپیمود. تا آن موقع اما ما را از کشیدن این بارگران چاره‌ای نیست. تا اگر چه به مقصد نرسیم خوش حال باشیم که راه را درست رفته‌ایم که به راه بادیه رفتن، به از نشستن و خفتن / که گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم.

ادبیات اقلیت / ۵ اسفند ۱۳۹۴