محمدعلی: داستان هایم را به قصد تفنن نمی نویسم

ادبیات اقلیت ـ خواندن رمان و ادبیات داستانی سرگرمی و تفنن است یا کنشی متفکرانه و اندیشه‌محور؟ آیا میان این دو مرز روشنی وجود دارد؟ وقتی می‌خواهیم کتابی (رمانی ـ داستانی) بخوانیم، در جست‌وجوی چه هستیم؟ آن‌که سرگرم‌ترمان می‌کند یا آن‌که پرسش‌های بیشتری در ما برمی‌انگیزد و بیشتر به فکرمان وامی‌دارد؟ به هر حال رمان خوب کدام یک از این دو است؟

محمد محمدعلی، نویسنده، در گفت وگویی اختصاصی با «ادبیات اقلیت» گفت: «در نگاهی اجمالی به ادبیات داستانی جهان (منظور انبوه داستان و رمانی است که توسط ناشران بزرگ و کوچک بین المللی و غیره از جمله ایران منتشر می شود) ادبیات داستانی، هم به منزلۀ سرگرمی و تفنن نوشته و منتشر می شود و هم جدی و پرسشگر است. و هم گاهی ویژگی پژوهشی دارد… والبته هریک از این ویژگی ها نزد نویسندگان و خوانندگان تفاوت می کند.»

نویسندۀ رمان های «برهنه در باد»، «نقش پنهان» و «قصۀ تهمینه» توضیح داد: «طبق آمار، بیشترِ رمان های جهان جنبه تفنن دارند که ما ایرانی ها آنها را عامه پسند یا پرفروش می نامیم.»

محمدعلی افزود: «من شخصاً داستان های خود را به قصد تفنن نمی نویسم. سعی می کنم جدی باشم و پرسشی را مطرح کنم و گاهی هم البته در چند داستان کوتاه و رمان خود مثل مجموعه داستان «از ما بهتران» و رمان های «باورهای خیس یک مرده» و «آدم و حوا» و «مشی و مشیانه» و «جمشید و جمک» دست به پژوهش زده ام و از مسائل فولکلر سود برده ام.»