دو شعر از سمیه دیندارلو
ادبیات اقلیت ـ دو شعر از سمیه دیندارلو:
۱
ﺩﺭ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ ﻣﯽﻣﮑﺪ
ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎﯾﻢ
ﺑﺪﻫﻢ
ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﺖ پنهاناند
ﺑﻪ ﺗﻘﻼ
ﺍﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺗﺸﻨﻪﺍﯼ
ﮐﻪ ﻟﺐﻫﺎ ﺧﻮنریزی ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺩﺭ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻫﺎﺕ
ﮐﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﺮ خونمردگی
ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻟﺨﺘﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ
ﻟﺨﺘﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻭﯼ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﺮﯾﺪﻩ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻄﻮﻁ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽﺍﺕ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺑﺮ میانسالی
ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪﮐﺎﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ
ﮐﺎﺭﮔﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﺷﻠﻮﻍ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﺭﻧﺠﯽ
ﯾﮑﯽ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ
ﯾﮑﯽ ﻣﺮﮒ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻀﺎﺵ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺰ ﯾﮑﯽ
ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ / ﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﻘﯿﻘﻪ
ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺩﻡ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪﻩ
ﺍﺯ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﻍ ﺗﯿﺮ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺗﺖ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻭﯼ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﮔﯽ
ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽﺯﺩ
ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻼﺵ ﮐﺒﻮﺩ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ
ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﺕ
ﮐﻪ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪﺍﻧﺪ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖﻫﺎ
ﺩﺳﺖﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽﺍﻧﺪ
ﺑﺮ ﺑﺮﻫﻨﮕﯽ
ﻣﺮﻭﺭ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﮐﻮﯾﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﮔﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻭﺯﯾﺪﻥ ﮐﻨﯽ
ﺭﯾﮓﻫﺎ ﻓﻮﺭﺍﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪﻫﺎﻡ
ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺩﻭﯾﺪﻥ
ﺍﺯ ﻻﻏﺮ ﺳﺎﻕﻫﺎﯼ ﺭﮒﻧﻤﺎ
ﻣﯽﺟﻬﺪ ﯾﮑﯽ
ﺍﺯ ﺗﻼﻗﯽ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ
ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺮﺍﺵ ﺧﻔﻪﺍﯼ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ
ﺗﯿﺮ / ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﺸﮏ ﺳﺎﻝ.
(سمیه دیندارلو)
***
۲
ﻫﻤﯿﻦﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﯾﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﯼ
ﻫﻤﯿﻦﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﻠﮏ ﻧﻤﯽﺯﻧﯽ
ﺷﻬﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎﺵ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺖ ﺯﺩﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽﺩﻫﺪ
ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ
ﺑﻮﯼ ﺧﺴﺘﮕﯽ
ﺩﺭ ﻧﻔﺲﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻔﻪ ﻣﯽﺷﻮﯼ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻧﺖ ﺩﻭﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺁﻭﺭﯼ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﯾﺰﺩ
ﺑﺮ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﺘﺮﻭﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ
ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ
ﮔﺬﺷﺘﻪﺍﯾﻢ
ﺍﺯ ﮔﻠﻮﯼ ﺧﺸﮏ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ
ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﻭﻟﺖ
ﺑﺮﯾﺰﺩ
ﺑﺮ ﻓﺮﻡ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺑﺪﻗﻮﺍﺭﻩﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ
ﺑﺮ ﺟﻨﺲ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺩﺧﺘﺮﮐﺎﻥ ﺩﺳﺖﻓﺮﻭﺵ
ﺑﺮ ﻟﻤﺲ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﯽﻫﺎﯼ ﻣﺸﺮﻭﻉﻣﺎﻥ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ
ﺑﺮ ﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﻡ ﺗﻨﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺧﺎﻧﮕﯽ
ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﭘﯿﺶﺭﺱ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺑﻌﺪ
ﮔﺬﺷﺘﻪﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ
ﻭ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽﺁﯾﻨﺪ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯿﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺧﻮﻥ
ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ
ﻧﺰﺩﯾﮏﺗﺮﯾﻢ
ﺑﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ
ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺬﻫﺐﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ
ﺗﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ
ﮐﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
(سمیه دیندارلو)
ادبیات اقلیت ـ ۱۶ اسفند ۱۳۹۵
تمامی حقوق برای پایگاه اینترنتی «ادبیات اقلیت» محفوظ است.