لذت ادبی باعث اعتلای انسان است

ادبیات اقلیت ـ خواندن رمان و ادبیات داستانی سرگرمی و تفنن است یا کنشی متفکرانه و اندیشه‌محور؟ آیا میان این دو مرز روشنی وجود دارد؟ وقتی می‌خواهیم کتابی (رمانی ـ داستانی) بخوانیم، در جست‌وجوی چه هستیم؟ آن‌که سرگرم‌ترمان می‌کند یا آن‌که پرسش‌های بیشتری در ما برمی‌انگیزد و بیشتر به فکرمان وامی‌دارد؟ به هر حال رمان خوب کدام یک از این دو است؟

عباس عبدی، داستان نویس، در پاسخ به این سؤال سایت ادبیات اقلیت گفت: مختصراً بگویم هدف من از خواندن و حتی نوشتن، لذت بردن است و نه سرگرمی و تفنن. اما نکته ای که هست این است که هر وقت کتاب و رمان و داستان می خوانید، اندک اندک سلیقۀ خود را ارتقا می دهید و کم کم از هر متنی لذت نمی برید و حتی بعضی ها را توهین به شعور و سلیقه خود می دانید.

عبدی در توضیحی دربارۀ مفهوم «لذت بردن» گفت: به نظر من پیچیده شدن سلیقه و پروسه لذت بردن خود نوعی اعتلای شخصیتی هم هست و سبب راه یافتن به مجموعه خصایل انسانی. این است که به رشد و توسعه خواننده منجر می شود.

عباس عبدی، داستان نویس، متولد ۱۳۳۱ است. برخی از آثار او عبارت اند از: «قلعۀ پرتغالی»، «دریا خواهر است»، «شناگر» و «باید تو را پیدا کنم». او با نخستین مجموعه داستانی‌اش، «قلعه پرتغالی‌ها»، به عنوان نامزد هشتمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری معرفی شد.

ادبیات اقلیت / ۲۱ مرداد ۱۳۹۴