فراخوان مقاله برای همایش “هوشنگ ایرانی؛ شاعر جیغ بنفش”
ادبیات اقلیت ـ همایش “هوشنگ ایرانی؛ شاعر جیغ بنفش” برگزار می‌شود.
حسین زندی دبیر این همایش با اعلام این خبر گفت: برنامه‌ریزی و برگزاری این همایش با فراگیری بیماری کرونا به تعویق افتاد. همایش «هوشنگ ایرانی؛ شاعر جیغ بنفش» که قرار بود سال ۹۹ در زادگاه شاعر در همدان برگزار شود با همه گیر شدن بیماری کرونا به تعویق افتاد.
زندی افزود: پاییز ۹۸ برنامه‌ریزی برای برگزاری همایش با حضور محمدرضا اصلانی انجام شد و قرار بود زمستان سال ۹۸ فراخوان مقاله منتشر شود اما اتفاقات سال جاری باعث شد برگزاری همایش به زمان دیگری موکول شود، اما با تثبیت وضعیت فعلی تصمیم گرفتیم بار دیگر فراخوان مقاله این همایش را منتشر کنیم. زمان برگزاری همایش در روزهای پس از کرونا خواهد بود و تلاش ما بر این است که کتاب مقالات همایش زودتر آماده و منتشر شود تا هر زمان شرایط به حالت عادی بازگشت، همایش برگزار شود. در حال حاضر پیش‌بینی برای اجرای برنامه یلدای سال ۹۹ است. امید است علاقه‌مندان این شاعر، همکاری لازم را به عمل آورند.
دبیر همایش «هوشنگ ایرانی؛ شاعر جیغ بنفش» با اشاره به محورهای مقالات گفت: محورهای مقاله‌ها عبارت‌اند از: زندگی شاعر، نقاشی‌های هوشنگ ایرانی، شعر هوشنگ ایرانی، تأثیرپذیری شاعر از پیشینیان تاثیرگذاری ایرانی بر ادبیات پس از خود، مخالفان و موافقان هوشنگ ایرانی، عرفان در آثار هوشنگ ایرانی، فعالیت‌های فرهنگی و مجلۀ خروس جنگی.
علاقه‌مندان می‌توانند آثار خود را تا تاریخ ۱۵ آذر ۱۳۹۹ به نشانی hosein.zandi57@gmail.com ارسال کنند.
.
دربارۀ زندگی و شخصیت هوشگ ایرانی آمده است:
هوشنگ ایرانی (هوشنگ خان ایرانی) در تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۰۴ شمسی در همدان متولد شد. پدرش آقا محمدمهدی ایرانی و مادرش درخشنده نام داشت.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد و در خرداد ۱۳۲۴ از دانشگاه تهران در رشتۀ ریاضی فارغ‌التحصیل شد. او در سال ۱۳۲۵ وارد نیروی دریایی و برای دورۀ کارآموزی به انگلستان اعزام شد، اما زندگی سخت نظامی با روحیۀ او سازگار نبود و پس از چند ماه انگلستان را ترک کرد و به فرانسه رفت. بعد از یک سال اقامت در فرانسه و متأثر از فضای هنری آن کشور به ایران بازگشت.
هوشنگ ایرانی پس از آموختن زبان اسپانیایی برای ادامۀ تحصیل به اسپانیا رفت و در رشتۀ ریاضیات به تحصیل پرداخت. او در ۱۸ آبان ۱۳۲۹، پس از اخذ مدرک دکترا به ایران بازگشت. تز دکترای او «فضا و زمان در تفکر هندی» بود.
جدی‌ترین فعالیت هنری او با همکاری با دورۀ دوم انتشار نشریۀ خروس جنگی آغاز شد. با انتشار مانیفست جنجالی «سلاخ بلبل» در معرفی نگاه نو به هنر که به امضای غلامحسین غریب، حسن شیروانی و هوشنگ ایرانی بود، غوغایی در محافل هنری آن زمان به راه انداخت.
از سال۱۳۳۰ تا ۱۳۳۵ چند مجموعه شعر به نام‌های بنفش تندبر خاکستری، خاکستری، شعله‌ای پرده را برگرفت و ابلیس درون آمد و اکنون به تو می‌اندیشم به توها را منتشرکرد.
کتاب «بنفش تند بر خاکستری» کتاب مهمی در تاریخ شعر معاصر فارسی دانسته شده؛ چراکه آغازگر گفتمان جدیدی در شعر است. پس از این کتاب، ترکیب «جیغ بنفش» بدل به اصطلاحی برای نامیدن هر شعر متفاوت و غیرمتعارف و — فراتر از این طبقه‌بندی — هر امر درک‌نشده می‌شود.
علاوه بر شعر، هوشنگ ایرانی یکی از پیشروهای نقاشی مدرن در ایران نیز به‌شمار می‌رود. او از مرموزترین هنرمندان نقاشی مدرن در ایران است.
مجموعه اشعار او به همراه «چند دِسَن» و «شناخت هنر: در راه یک جهان‌بینی هنری» به کوشش شهرام اناری و با مقدمه منوچهر آتشی در یک کتاب جمع‌آوری و چاپ شده است.
هوشنگ ایرانی پیوسته از اجتماع روی می‌پوشید و همیشه تنها و مجرد زندگی می‌کرد. پیش از آن‌که رو به متون عرفانی فارسی بیاورد، عرفان هند را آموخت. به جای مطالعه دربارۀ هنرمندان گذشتۀ ایرانی و نگاه به آثار نقاشی ایران، به دنبال دریافت معنی در هنر مدرن رفت و به‌طور کلی به نقاشی سنتی پشت‌پا زد.
چهل‌وهشت سال بیشتر زندگی نکرد؛ تا سی‌سالگی بیشتر شعر نگفت؛ تعدادی طرح کشید و بعدتر، به ترجمه و تألیف در قالب مقاله روی آورد.
او همان‌گونه که نسبت به مناسبات زمان خود بی‌اعتنا بود و گوش به آهنگ زمانش نمی‌سپرد، به شناخت دیگران از خودش هم وقعی نمی‌گذاشت و می‌گفت گرچه هنرشناسان هنرمند را از لغزش‌هایش آگاه می‌کنند، اما گاهی هم او را به خاموشی و سرگردانی می‌کشانند که یا از ناتوانی یا از بخل و ریای آن‌هاست.
دو سال پیش از مرگ، در فرانسه، پزشکان تشخیص دادند سرطان دارد و می‌تواند عمل کند. اما به دنبال مرگی خودخواهانه و خودخواسته، مداوایی نکرد.
شاعر بزرگ خروس جنگی در ۱۳۵۲ تقریباً شاعر فراموش‌شده‌ای بود. او پس از ۱۳۳۴ که آخرین مجموعه اشعارش را چاپ کرد و همچون پیش‌تر، مورد تهاجم و تمسخر همه‌جانبۀ شاعران کلاسیک، نوپرداز و مدرن قرار گرفت، به‌طور کامل از عرصۀ شعر عقب‌نشینی کرد، و با کششی که به عرفان داشت، با تمام وجود در آن غرق شد. دیگر هیچ شعری منتشر نکرد، و تقریباً از ۱۳۳۵ به بعد، اثری از او منتشر نشد تا نهایتاً در ۱۳۵۲ به علت سرطان حنجره و مرگی خودخواسته در فرانسه درگذشت.
ادبیات اقلیت / ۱۵ آبان ۱۳۹۹
تمامی حقوق برای پایگاه اینترنتی «ادبیات اقلیت» محفوظ است.