قاب / مرتضا کربلایی لو

ادبیات اقلیت ـ داستان کوتاه “قاب” نوشتۀ مرتضا کربلایی لو:

قاب

مرتضا کربلایی‌لو

قبل‌تر، توجه‌ها به امیرالمؤمنین بود. شمایل نشستۀ او با ذوالفقار دوشاخش و یک شیر نشسته در کنار، ورق ورق از چاپخانه‌ها بیرون می‌آمد. با ضربت تیغ زهرآلود رستگار شد. نمی‌شود تاریخ دقیق گفت. اما چندسالی هست که مردم، از وصی به نبی چرخیده‌اند، استعاره‌ای‌اش می‌شود از زمزمه به هیاهو، هیاهوی یک بزرگراه در وسط آسمان‌خراش‌های یک شهر، در شب. یکی می‌گفت محمد مدرن است و ما رو به شهری ‌شدنیم. چون معراج رفت، اما برگشت. گمانم هنوز توسل به یک پیامبر گیج‌کننده است. این‌جا عادت به توسل به اهل‌بیت دارند که مظلوم‌اند. دولت هم در این چرخش‌ها همراه است. این‌چیزها را حوالت تاریخ هم می‌نامند و می‌گویند بی‌حکمت نیست. داوود الان مُرده است. داوود خواهرزادۀ من بود. آن شب خواهرم ساعت دوازده زنگ زد. دلخراش‌ترین صدای عمرم را می‌شنیدم. یک ناله‌، ناله‌ای از دوران شیرخوارگی خواهرم که من هنوز به دنیا نبودم و لابد فقط مادرم شنیده، که از حنجره‌اش برنمی‌آمد، از جگرش بیرون می‌ریخت. گفت: «به خدا دیگر بهش گیر نمی‌دهم.» تکرار کرد. «دیگر گیر نمی‌دهم.» شوهرخواهرم گوشی را ازش گرفت و آشفته پرسید به کی زنگ زده‌ای. من با نفس حبس، خاموش گوش می‌دادم. نمی‌توانم بگویم ترسیده بودم. شوهرخواهرم گفت: «الو؟» گفتم: «بله.» گفت: «آقارضا؟» گفتم: «چی شده؟» گفت: «از دستش دادیم.» گفتم: «از چی حرف می‌زنی؟» گفت: «داوود. داوود از دستمان رفت.» داوود بیست و چهار ساله بود. رفته بود تخم آفتابگردان بگیرد بیاورد. تخم آفتابگردان چیزی است شبیه یک پیکان که نوکش را لای دندان‌های پیشین می‌گذارند و می‌فشارند تا بشکافد. یک تخم شیری‌رنگ لغزندۀ پر از چربی داخلش هست که عطر زننده‌ای شبیه بوی مرد عزب به نَفَس آدم می‌دهد. این‌ بوها چرا این‌طوری می‌شوند؟ داوودجان برایمان از تخم آفتابگردان، از چربی‌اش، بگو. داوود قلبش درد می‌گیرد و کج می‌کند سمت بیمارستان مدنی و می‌افتد روی تخت و نیم‌ساعته طومارش لوله می‌شود. یک روز بعد، در وسط زمستان داوود زیر خاک می‌رود. برف تازه بر زمین نشسته است. و یک روز بعد، داوود جنازه‌اش را می‌دهد دست باکتری‌ها تا فعل و انفعالات شیمیایی را بی‌تأخیر شروع کنند.

من بارها به طاهره‌مان گفته بودم که: «گیر نده به این پسر. شکاف نسلی نشنیده‌ای؟ تو با پسرت هم‌نسل نیستی.» اما طاهره قدیسۀ خانوادۀ ما بود. برنمی‌تابید مقدسات بر زندگی فرمان نرانند و بر دهان لگام نزنند. ما مکلفیم. طاهره این بود. با پسرش در‌افتاد. گوش‌هایش را می‌گرفت و می‌رفت توی گلخانۀ آپارتمان بزرگشان، پشت برگ‌های پهن فیلگوش‌ها پنهان می‌شد تا کفرگویی‌های گاه و بیگاه داوود را نشنود. اما باز گیر داد. هر صبح، هر شام، گیر داد تا قلب داوود ایستاد. وقتی سرش را به کتفم تکیه داد تا چهرۀ به‌هم‌ریخته‌اش را از نظرم بپوشاند و دوباره با آن نالۀ چه بگویم، اسم آن ناله چیست، پیراهنم را خیس کرد، آهسته گفتم: «راحت شدی. راحت شدیم.»

نسخۀ کامل این داستان را به صورت کتاب الکترونیک از فروشگاه سایت دانلود کنید.

ادبیات اقلیت / ۲۴ فروردین ۱۳۹۷ (شبِ ۲۷ رجب ۱۴۳۹)

سه داستان دیگر از همین قلم:

مهمد (ص)

یقین خانم روح

دُم