چیزهای کوچک

ادبیات اقلیت ـ “چیزهای کوچک” در مجموعۀ مدرسه خوشبختی نوشتۀ مرتضا کربلایی لو:

***

گالیور هم به سرزمینی رفت که موجوداتش کوچک‌تر از او بودند و هم به سرزمینی با موجودات بزرگ‌تر. اما کدام سرزمین برای او شادتر بوده است؟ لابد جهان لی‌لی پوت که ساکنانش از او کوچک‌تر بودند. کوچک بودن ربطی با شادی دارد. منظورم از چیز کوچک، چیزهایی با اندازۀ کوچک‌تر از اندازۀ معمولشان است. خانه‌هایی که چیدمانشان از مجسمه و ظروف و قاب و دکورهای کوچک پر است، شادترند. یک سماور با اندازۀ کوچک، دل پدر و مادرها و آدم‌بزرگ‌ها را شادتر می‌کند تا کودکی که سماور را برای او خریده‌اند و قرار است با هم‌سالانش مهمان بازی راه بیندازد. آکواریوم شادی‌بخش است، چون یک نسخۀ کوچک از دریا یا تالاب است. یک لنگه چکمۀ کوچک که از حصیر بافته شده و جای کاردهای میوه است، خوشحالی بیشتری به دلمان می‌ریزد تا چکمه‌ای که درست، اندازۀ پاهایمان است. زنی را می‌شناسم که عاشق کبوترهای چینی کوچک است، حتا اگر نمک‌پاش باشند. هرجا می‌بیند، می‌خرد و می‌برد می‌چیند روی کنسول. و اما بچه‌ها، این چشمه‌های شادی و نورچشم والدین. بچه‌ها کوچک‌اند. چرا، چرا چیزهای کوچک ما را شاد می‌کنند؟ چیزهای کوچک یک هنر ویژه دارند: سریع برای خودشان جهان می‌سازند. آسان‌تر از چیزهای بزرگ این کار را انجام می‌دهند. جهانی که ما به‌راحتی می‌توانیم بازو روی بازو سوار کنیم و تماشاش کنیم. در جهان کوچک، فاصله که باعث جدایی‌ها و اندوه‌هاست، وجود ندارد. همه چیز نزدیک و دم دست است.

چه بسا برای معماری چیزهای کوچک در محیط خانه به یک مشاور خوش‌ذوق، یک گالیور امروزی، نیازمند باشید. هستید؟

مدرسه خوشبختی در اینستاگرام

(یادداشت‌های اینستاگرامی مرتضا کربلایی لو)

ادبیات اقلیت / ۱ شهریور ۱۳۹۷