پلتفرم داستانی سرراست اما عمیقاً تکان‌دهنده دارد. گورِنگ، روشنفکری میانسال با گرایش‌های چپگرایانه، برای ترک سیگار و خواندن دن‌کیشوت به آژانسی مراجعه می‌کند که کارش به شکلی مرموز و مخوف، فرستادن آدم‌ها به درون گودال‌های شماره‌دار و طبقه‌بندی‌شده است. ...

اگر مایل هستید بدانید اقتباسِ بد چگونه می‌تواند مهم‌ترین نقطه‌ی قوتِ یک روایت را به مهم‌ترین نقطه‌ضعف آن تبدیل کند ابتدا داستانِ زخم شیر نوشته‌ی صمد طاهری را بخوانید و سپس فیلم یدو ساخته‌ی مهدی جعفری را ببینید... ...

تد کوسر شاعر آمریکایی، در سال ۱۹۳۹ به ‌دنیا آمد. او در آوریل ۲۰۰۵ جایزۀ پولیتزر شعر را برای دفتر دل‌خوشی‌ها و سایه‌ها از آن خود کرد... ...

منزل‌گاه‌ها کتابی است نوشتۀ عبدالله محسین که برای نخستین بار در سال 1399 به همت نشر ادبیات اقلیت و به صورت الکترونیک منتشر می‌شود... ...

دو شعر از شهرام گراوندی: تو رنگ باران و شب‌پره‌ها و کاسۀ عتیقِ فلز / دریایی تو! / نباتی در شاهراهِ درخت / آوندهای شهد و عسلی / در یاخته‌های ذهنم! / تو قصیل پر شبنم صبح ِ روستایی / نجوای دلنشین چوپانی / در کوه‌های آوای نی و خش‌خش ِ پازن و برنوی بازیگوش! ...

سعید سلماسی نامی است که کم‌تر دربارۀ او شنیده‌ایم. اگرچه از او مختصر چیزهایی گفته‌اند و دربارۀ شجاعتش نگاشته‌اند، با این حال او کم‌تر شناخته شده است. ...

کُفیشه متنی مکان‌نگارانه محمد عابدی  برای: پگاه به از در فرار سایه، سایه درماندن، درمانده شدن گریبان حال مسکوت را گرفته است.  وَه که چه نکبت و ادبار است این استِ تفرقه‌افکنِ واسطه، سر در زبان می‌ماند، زبان که در سر می‌ماند. دیدن دوختن است، گوشی را به درختی دوختن! اگر نه، غیر از این بر باد رفتن همۀ بودن. حضور شرم؛ دوشاب گذشته و آینده! حال؛ سایه‌ای محو! تاهای صورتیِ گلبهیِ پرده‌ای چین‌چین که آهار پنجره‌ای چوب ...

شعری از پدرام محمدزاده: می‌خواستم برای هر آسمان‌خراشی یک طبقۀ تعریف‌نشده بسازم / که هیچ شماره‌ای ندارد / و جز بعضی‌ها کسی از وجود آن اطلاع ندارد / یک طبقۀ مخفی / میان تمام طبقات / یعنی طبقه‌ای که هر کسی نتواند به آن ورود یا از آن خروج کند... ...

دو شعر از سرگون بولص: در ابتدا بانگ شتری را شنیدیم / در ابتدا / قبل از دیدن / آن هنگام که پشتۀ کوه‌ها به هم برخورد کردند / و دیوارۀ جهان مخفی ویران شد: / شتری مست بانگ‌زنان آمد / که درهای خانه‌ها را حمل می‌کرد... ...

«نزدیک‌تر بیا» در شعر باران سجادی می‌تواند «به خود نزدیک‌تر بیا»‌ یا «به دیگری گم‌شدۀ خودت نزدیک‌تر بیا» تعبیر شود. و یعنی از خود بیگانگی که در کار از تو ساخته‌اند، بیرون شو... ...