حمید شریفی تاب این جهان را نداشت. خودش را خلاص کرد. نه از خاک نه از کلمه نه از مایعی پست و ناپاک تو آفریدهٔ تخیل بودی زنی فرار کرده از فارسی با روانی روان دهانی جر خورده تا آلاسکا به سبک مایای شاعر مایاکوفسکی و خونی که ماهیانه از تو بر دهان فارسی می‌چکد به اضافه ۵۷ کیلو گوشت و پوست و استخوان و چند حفرهٔ تار به اضافهٔ چند گرم زنانگی که در اندام تو عادلانه تقسیم می‌شود من عاشق زیر گلویت بودم آنجا که تارهای صو ...

چو می‌گذشته‌ای از ژرفه‌های نیلی ی مرگ، / نبوده در گذرت دُلفینی؛ / و، از هراسِ کوسه، / خود، / اقیانوس / به روی هودجِ موج‌ات به ساحل آورده ست؛ / و تن، تنِ رمیده از وطن‌ات را، / به پیشگاهِ بنی آدم ارمغان کرده ست: / آهای، / آی، / تو، دردآشناترینِ عضوهای کوچکِ این پیکر / در روزگارِ ما! ...

سه شعر از منصور علیمرادی / در این خانه که باد بیتوته کرده است / امنم / صبح با صدای گنجشکان از خواب بیدار می‌شود / اجاق گاز را روشن می‌کند / ترانه‌ای جنوبی را با سوت می‌زند... ...

سه شعر عاشقانه از جعفر مرتضوی / سه شعر عاشقانه از جعفر مرتضوی / سه شعر عاشقانه از جعفر مرتضوی ...

شعری از صادق دهقان: چشمانت، خانه‌زاد گرگ است / که هر شب به قلب آرامم یورش می‌آورد / و این برّه‌ی مغموم را آواره دشت‌ها می‌کند... ...

چند شعر از نسرین جافری: وقتی با هفت سر نشین شاتل / در شهری آن سوی ترانزیت اندیشه های نا آگاه / پیاده شدم / مثل پیامبری آماتور / میان کاناخانم... ...

اِی دل دِگَه غُصَّه بَسِن (ای دل دیگر غصه بس است) / تا زندَه ای دِل بی کَسِن (تا زنده‌ای دیگر دلت بیکس و تنهاست) / هَر کَه گِرفتار خوشِن (هر کسی گرفتار خودش است) / یارُن وا دادِت نارَسِن (یاران به دادت نمیرسند.) ...

چنان سرشار از خاطره‌ام من که گویی هزارساله‌ام / کشوهای فراخ آکنده از صورت‌حساب / شعر، نامه‌های عاشقانه، ترانه و دادخواست / و انبوهِ موهای پیچیده در قبض‌های رسید / کمتر از ذهن غمین من رازهای نهان دارند / مغز من هِرمی است، بی‌کرانه / دخمه‌ای است / که از گورستان مردگانش افزون است... ...

دریا‌ها را خیابان می‌کنم فرزندانم را در همین دریا‌ها غرق خواهم کرد... روی نواب برای آخرین بار دخترم را می‌گریم در آزادی دست‌های بستهٔ پسرم را می‌بوسم... ... پس از این مادر چشمهای تمام فرزندانتان خواهم بود به هرجا که نگاه کنند هزار بار مادر صدایم می‌زنند و بار هر پلک زدن در حین زاییدن من می‌میرند 93.8.1   *** تمام کودکی را، من می‌بافتم مادر کوک می‌زد پدر می‌ساخت، من گلیم می‌بافتم که پا‌هایم را دراز‌تر ک ...