رنج می‌کشیم. نه از سرگیجه‌ی خلأ بلکه از سرگیجه‌ی آنچه در پیش است؛ از آینده از آنچه هنوز نیست. خلأ یک محدودیت نیست و یک گذرگاه است؟ خلأ نظیر ما را از پا در آورده. مایا را واگذار کرده‌ایم و کارولینا را با ماشین فعلاً ساکت کرده‌ایم. ما در حال گذاریم هرچند در این گذار، یأس، خود را تحمیل می‌کند و باخته‌ایم. دگردیسی‌ای که ما در زمان‌های دیگری انتظارش را می‌کشیدیم کمین کرده چون حیوان وحشیِ به خود لرزانِ گرسنه، گوش ...

حالا که کف اتاق را از وجود کرک، تارهای مو در اندازه‌های مختلف، گرد و خاک و آشغال‌های ناشناخته دیگر پاک کرده‌ام، لکه‌هایی در کف زمین می‌بینم که مانند هیولایی گرسنه دهان باز کرده‌اند و می‌خواهند من را ببلعند. ...

داستان پریستار ده نار نوشتۀ احمدرضا تقوی فر / آن‌جا که برقابرق پولک‌های دنا، روشنای آفتاب را باز می‌تاباند و بلوط‌ها و بومادران و شیدها و باغ‌های انار چشم هر بیننده‌ای را می‌رباید، آن‌جا، آن‌جا که سال‌خوردگان خسته از مرگ، اندوه خویش در باد می‌اندازند... ...

داستان "وِشِن" از مریم عزیزخانی / مورچه افتاد توی گسل. کاکا[1] ندید که بیرون بیاید. چشمش دنبال مورچه‌ی دیگری گشت که نزدیک گسل شد، شاخک‌هاش را تکان‌تکان داد، کمی ‌این‌پا و آن‌پا کرد و بعد رفت. کاکا بلند شد ایستاد. صدای موتور آب توی گوش‌هاش کوبیده می‌شد... ...

سینی‌های مفطح را روی سر آوردند. میهمان‌ها دشداشه‌ها را کمی در مشتشان جمع کردند و از پایین سفره یکی‌یکی نشستند. مسن‌ترها به بالای مضیف هدایت شدند. شیخ جابر در بالاترین قسمت سفره نشسته بود... ...

داستان "عروس" محمدرضا یاری‌کیا / صدای بهار را که شنیدم شستم خبردار شد که آبجی بتول برای مراسم تنها نیامده و دو دخترش را هم از تهران خِرکش کرده تا تمام فامیل بیرون از روستا هم بفهمند که منِ شوهرمرده تاوان بی‌آبی این چند سال را باید بدهم. ...

داستان "آش نذری" راحله فاضلی‌جا / نزدیک سی‌وسه پل که شدیم به راننده گفتم هر جا شد نگه دارد تا ما پیاده شویم؛ من و ده مسافر فرانسوی و سؤال‌هایشان. قبل از این‌که پیاده شویم... ...

سلول در تاریکی فرو می‌رود. صدایی جز نفس‌هایم را نمی‌شنوم. زیر پنجرۀ کوچک، روی پتوی شتری دراز می‌کشم و برای شنیدن چنار، منتظر باد می‌شوم. باد که می‌آید، ریه‌هایم را پر می‌کنم. سینه‌ام آهسته بالا و پایین می‌رود. خش‌خش چنار چه قشنگ است... ...

ژامبون کاغذ / داستانی از مرداد عباسپور: پدر گفت: «چیزی نیست. یه بابانوئل رفته تو چشم‌هاش چند بار پلک بزنه بیرون می‌یاد.» برادر بزرگ‌تر خندید: «یه بابانوئل. وای خدا. یادم باشه فردا تو مدرسه برا دوستام تعریف کنم... ...

به یاد دو میلیون نفری که تحت رژیم خمرهای سرخ جان‌شان را از دست دادند.این کتاب را تقدیم می‌کنم به پدرم، سِنگ ایم آونگ[1] که همواره باورم... ...